مداقه در بی‌دقتی
باید تعاریف مختلف استعاره را جمع کنم. یکی از بخش‌ها، تعریف استعاره میان محققان مسلمان است. دنبال شرح رساله‌ی «معانی القرآن» بودم که به این مقاله برخوردم: مؤلفه‌های زیبایی‌شناسی استعاره در سبک قرآن مطالعه موردی سوره‌های یوسف، کهف و طه (چاپ‌شده در فصلنامه‌ی مطالعات سبک‌شناختی قرآن کریم).
این مقاله در سال ۱۳۹۷ چاپ شده است. در بخش «پیشینه‌ی پژوهش» نویسنده‌ها ادعا کرده اند که قبل از فَرّاء، سیبویه در «الکتاب» درباب استعاره صحبت کرده است: «با مداقه در آثار ادبی عرب می‌توان هسته اولیه پژوهش‌های مربوط به استعاره را در الکتاب سیبویه جست». برای این ادعا هیچ ارجاعی وجود ندارد. با جست‌وجو در گوگل رسیدم به مقاله‌ای دیگر: ساختار تولید و درک استعاره از دیدگاه عبدالقاهر جرجانی (چاپ‌شده در دوفصلنامه‌ی مطالعات تاریخی قرآن و حدیث).
این مقاله در سال ۱۳۹۴ پذیرش گرفته است. در بخش «مطالعۀ استعاره پیش از عبدالقاهر» می‌رسم به این جمله: «با مداقه در آثار ادبی عرب می‌توان هسته اولیه پژوهش‌های مربوط به استعاره را در الکتاب سیبویه جست»! این بار البته ارجاع دارد.
رونویسی مقاله‌ی اول از روی دومی فقط همین یک جمله نیست. بخش مهمی از «پیشینه‌ی پژوهش» مقاله‌ی اول، رونویسی از مقاله‌ی دوم است، بی‌آن که حتی این مقاله را در فهرست منابع آورده باشد و حداقل یک بار به آن ارجاع دهد. فصلنامه‌ی مطالعات سبک‌شناختی قرآن کریم متعلق به دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم است. داوران این نشریه چه می‌کنند پس؟
دیدگاهتان را بنویسید