مطالعه‌ی زبان و مسائل مربوط به آن، از آواشناسی و واج‌شناسی و صرف و نحو گرفته تا معنی‌شناسی و جامعه‌شناسی زبان و غیره، کارِ عده‌ای است که به آن‌ها «زبان‌شناس» می‌گویند که متأسفانه این عده از همه کم‌تر در این باره صحبت می‌کنند. زبان، درعوض تا دل‌تان بخواهد مسئول حراست دارد که مبادا عنصری خارجی، ناآشنا، و نامأنوس به حوزه‌ی استحفاظی‌اش ورود کند تا آژیر را به صدا دربیاورند.
عمده‌ی صحبتِ اهلِ حراست این است که استفاده از لغات بیگانه، به‌ویژه انگلیسی، به «اضمحلال هویت ملّی» و «از بین رفتن زبان فارسی» می‌انجامد. اگر کسی «کفشِ واکینگ» بخرد یا از فلان گروه «لفت» بدهد، زبان‌مان را یک قدم به پرتگاه نابودی و اضمحلال نزدیک کرده است و صد افسوس که دیگر مادرِ دهر فرزندانی چون فردوسی و حافظ و سعدی و غیره نمی‌زاید.…